چاپ مقاله: خرداد ۱۴۰۲
سال ۱۳۹۷ در مقاله‌ای به مساله موضوع شناسی فقه گردشگری پرداختم و اینکه اگر قرار است فقه به مساله گردشگری ورود کند، موضوع شناسی گردشگری چگونه است؟ (لینک) در آنجا گفتم بجای تمرکز بر موضوع نجاست کفار و قاعده نفی سبیل، می توان بر محور تالیف قلوب با گردشگران خارجی تعامل کرد.
آن مقاله بهانه‌ای شد برای اینکه به ساحت‌های تعامل دین و گردشگری بپردازم. دین و گردشگری اگر بخواهد در کنار یکدیگر نقش ایفا کنند در چه قالب و ساحت‌هایی با هم تعامل دارند.
در این مقاله به این می‌پردازم که:
ابتدا باید این را بپذیریم که مقوله سفر که بسیار مورد تائید آموزه‌های دینی است با صنعت گردشگری رابطه ی عموم خصوص مطلق دارند (هر گردشگری، سفر را می‌تواند شامل شود ولی هر سفری، گردشگری نیست). سپس برای روش شناسی موضوعات معاصر، در کنار بهره‌مندی از منابع استنباط احکام، نیازمند بازشناخت آن در یک ساختار اجتماعی و نگاهی ویژه به مقتضیات زمان هستیم. صرفا بر مساله نجاست کفار و نفی سبیل آنان تاکید نشود و از اصل تالیف قلوب که اساسا برای غیرمسلمانان است بیشتر بهره‌مند شویم.
در روش‌شناسی مطالعات دینی و گردشگری سه ساحت برای تعامل این دو در نظر گرفته می‌شود:
الف) ساحت صنعت توریسم در نگاه کلان و سیاست‌گذاری
ب) کنش‌گری اجتماعی در مساله فراغت و سفر
ج) تعامل با گردشگران خارجی در خرده موضوعات فقهی و اخلاق
مقاله را از اینجا دانلود کنید.