صنعت گردشگری نیازمند حمایت از کارآفرینان و ارتقا سواد گردشگری در جامعه است.
مشارکت مردم برای مرمت، حفظ و احیای ابنیه تاریخی بیش از آنکه نیازمند جمع آوری پول آنها باشد، نیازمند نشان دادن ظرفیت‌های گردشگری در کارآفرینی، درآمدزایی، گفتمان فرهنگی و رونق اقتصادی است.
منکر ارزشمند بودن نیکوکاری نیستیم ولی صنعتی که برای زنده نگه داشتن و رونق آن نیازمند کمک خیرین باشد، نمی‌تواند موتور محرک اقتصاد یک کشور باشد. میراثی که برای مردم تبیین نشود و آن را نشناسند با بودجه و هزینه کرد هم پاسداری از آن کار دشواری است.
• آیا اعتبارات دولتی و حکومتی در صنعت گردشگری به درستی تخصیص پیدا کرده‌اند و خرج شده است؟
• کارآفرینان گردشگری در روند دریافت تسهیلات به نتیجه می رسند یا تصمیم به مهاجرت می‌گیرند؟
• آیا نهادهای متولی در فرهنگ عمومی سهم خود را برای ارتقاء سواد و فرهنگ گردشگری در کشور انجام داده‌اند؟
• آیا نهادهای متولی وقف در کشور نسبت به هزینه کرد تبرعات مردم در مصارف عمومی وظیفه خود را انجام داده‌اند؟
• آیا موقوفات تاریخی و فرهنگی کشور برای احیا، بازسازی و رونق آنها مردم سپاری شده‌اند یا کماکان اضمحلال آنها با بی سرپرستی در دستور کار است؟
اگر سواد گردشگری در جامعه بیشتر شود، مردم بزرگترین حامی و پاسدار میراث تاریخی و فرهنگی خود خواهند بود.
اگر قدردان و تسهیلگر کارآفرینان گردشگری باشیم مردم بزرگترین مشارکت کننده صنعت گردشگری خواهند بود.
وجود خیرین مدرسه ساز برای فعالیت های اجتماعی-فرهنگی که پیوست اقتصادی ندارند، بسیار ارزشمند است ولی ماهیت صنعت گردشگری فرق می‌کند.
صنعت گردشگری که از آن فرهنگ‌سازی، درآمدزایی و کارآفرینی فتوتی تراوش نکند یا در فهم آن مشکل داشته‌ایم یا در اجرای آن.
صنعت گردشگری خود بزرگترین نیکوکار در کشور باید باشد و قدردان خیرین و کارآفرینان این عرصه باشد.